Narciarstwo alpejskie

Narciarstwo alpejskie to sport uprawiany przez miliony ludzi na całym świecie. Jest to bardzo atrakcyjna forma aktywnego spędzania wolnego czasu, w kontakcie z naturą. Naturą srogą i groźną, ale równocześnie piękną i fascynującą, widokami zapierającymi dech w piersiach. Jednak narciarstwo alpejskie jako dyscyplina sportu różni się od rekreacyjnego uprawiania tego sportu. W ramach tej dyscypliny sportu wyróżniamy kilka konkurencji. Są to: zjazd, supergigant, slalom gigant, slalom, slalom równoległy. We wszystkich tych konkurencjach mierzony jest czas przejazdu. Kto uzyska najkrótszy czas ten wygrywa. Konkurencje różnią się między sobą.

Zjazd i supergigant charakteryzuje się tym, że zawodnicy wyznaczoną tyczkami trasę pokonują na długich nartach (ok 205-215 cm), z bardzo dużymi prędkościami, dochodzącymi do 120 - 130 km/h. Trasa wytyczona jest w ten sposób, aby skręty miały duży promień. Dystans pomiędzy tyczkami wyznaczającymi skręt jest duży. W zjeździe różnica poziomów między startem a metą powinna wynosić od 800 m do 1100 m dla mężczyzn i 450–800 m dla kobiet. Szerokość trasy powinna wynosić co najmniej 30 m, poza wyjątkowymi, dobrze oznakowanymi i zabezpieczonymi zwężeniami. Bramka składa się z 4 tyczek i dwóch flag i musi mieć szerokość co najmniej 8 m. Ominięcie bramki powoduje dyskwalifikację. Dodatkowo boki trasy są oznaczone zazwyczaj niebieską farbą. Przed samymi zawodami musi być rozegrany trening, udział w nim jest obowiązkowy. Zwykle odbywają się 2–3 treningi. Zawody to jeden przejazd – wygrywa ten, kto zjedzie najszybciej.

Supergigant to druga z konkurencji szybkościowych. Dla mężczyzn różnica poziomów między startem a metą wynosi 500-650 m, a dla kobiet 400-600 m. Zawody składają się z jednego przejazdu. Główne różnice między zjazdem a supergigantem polegają na tym, że trasa supergiganta jest bardziej kręta, i przed startem nie ma treningów.

Slalom gigant to bardzo techniczna konkurencja. Zawodnicy pokonują trasę na krótszych nartach ok 180-195 cm. Bramki wyznaczające trasę mają szerokość od 4 do 8 m i składają się z dwóch par jednakowych tyczek z płachtą (75x50 cm), na przemian niebieskich i czerwonych. Liczba bramek, zmian kierunku jazdy powinna wahać się od 11% do 15% różnicy wzniesień między startem a metą. Dopuszczalna różnica wzniesień startu i mety wynosi dla mężczyzn 250-450 m i 250-400 m dla kobiet. Zawody w tej konkurencji rozgrywane są w dwóch przejazdach na jednej trasie ale z różnym ustawieniem bramek. O końcowej kolejności decyduje suma czasów w dwóch przejazdach.

Slalom rozgrywany jest na krótszej trasie, a zawodnicy jadą na nartach o długości: mężczyźni 165 cm, kobiety 155 cm. Na konkurencję składają się dwa przejazdy na tej samej trasie, ale przy różnych ustawieniach bramek. Odległość między tyczkami nie może być mniejsza od 6 m, a większa od 13 m. Przy wyznaczaniu trasy stosuje się tzw bramki otwarte i zamknięte, figury (łokcie i wertikale). Wymagana jest różnica wzniesień: w zawodach najwyższej rangi (ZIO, MŚ, PŚ): mężczyźni – 180–220 m, kobiety – 140–220 m. W pozostałych zawodach: mężczyźni – 140–220 m, kobiety – 120–200 m. Liczba bramek na trasie slalomu jest zależna od różnicy wysokości między startem a metą. Liczba zmian kierunku powinna wynosić 30–35% różnicy poziomów +/- 3. O zwycięstwie decyduje suma czasów dwóch przejazdów.

Technika jazdy na nartach zjazdowych w przeciągu lat ulegała i dalej ulega zmianie głównie w związku ze zmianami sprzętu narciarskiego: nart, butów, wiązań itp. Obecnie rozwijane prędkości i występujące siły działające na narciarza wymagają od zawodników doskonałego przygotowania fizycznego.